wtorek, 27 grudnia 2011

Makaronowe dzieła tworzone pod stołem

Właściwie to można się było zmylić pogodą i na pasterkę wybrać się z koszyczkiem pisanek. U Was też tak ciepło?
Maria podczas długich biesiad szukała dla siebie twórczego zajęcia. Tu widać jak układa z makaronu domek.
Jan przeczytał jeden komiks o TinTinie i chce więcej. Poza tym zachorowaliśmy na Rummikub (prezent pod choinką), w ciągu ostatnich kilku dni odbyliśmy kilkadziesiąt rodzinnych rozgrywek i ciągle nam mało! Polecamy!

piątek, 23 grudnia 2011

Choinka 2011

Oto nasza choinka. Dzieci zawiesiły na niej wszystkie ozdoby jakie miały do dyspozycji. Na bogato. Nie została ani jedna pusta gałązka. Ta choinka jest świetną ilustracją tego, co dzieje się współcześnie ze świętami. Wszystkiego jest za dużo: prezentów, jedzenia, bodźców. Na każdym kroku Mikołaje, zniżki, anioły z opłatkami, świąteczne piosenki, choinki, lampki i okazje. Wszystko po to, by wpaść w świąteczny wir szaleństwa zakupowego.
My jak co roku wyjeżdżamy do rodziców. Przed nami mnóstwo wrażeń, ale mam nadzieję, że będzie też czas na błogi odpoczynek, chwile tylko dla rodziny, wspólne kolędowanie i kolekcjonowanie uśmiechów najbliższych. Czego i Wam życzę. Patrzcie i cieszcie się tym co widzicie. Życzę  Wam dobrych nastrojów i wewnętrznego spokoju.

wtorek, 20 grudnia 2011

Maria jedynaczka i Jan vel odcięta pępowina

Trudne było życie z Marią pozbawioną brata. To właściwie pierwsze tak długie rozstanie tej dwójki. Maria jako jedynaczka nie nadaje się do współżycia. Jęczy, wymaga uwagi i nieustannego zainteresowania, nagle staje się bardzo niesamodzielna i wymaga pomocy przy najprostszych czynnościach. Co rano kładła się na podłodze i kazała ubierać się jak lalkę, tylko w odróznieniu od lalki stanowczo żądała w co ma być ubrana. No i przede wszystkim jak mantrę powtarza że ,,Jasio jest słodki i kochany i niedługo wraca''. Nie umie żyć bez brata i to jest nad wyraz rozczulające, zważywszy na fakt, że juz niedługo z tego wyrośnie.
Jan natomiast z dala od rodziny czuje sie jak ryba w wodzie. Nie dzwoni, nie odbiera telefonów, na uporczywe wydzwanianie odpowiada sms-em ,,nie mam czasu''. Gra w bilard i ping-ponga, szusuje ze stoku (,,ale wiesz mamo, że prędkość nie jest najważniejsza''-mówi nawiązując do swojej techniki slalomowej, która w odróżnieniu od zjeżdzania ,,na krechę'' jest wolniejsza). 
No i dobrze go wychowaliśmy na samodzielnego faceta, tylko matce głupiej jakoś ciężko się z tą świadomością żyje. Że syn gdzieś daleko, nie wiadomo czy podkoszulkę nosi, nie wiadomo czy czapkę naciąga i kołdrą się nakrywa należycie. Ale zęby zaciskam i robię dobrą minę, no bo w końcu co mi zostało. Toksyczność skrywam w sobie, bo mamisynków nie cierpię i mam nadzieję na wychowanie samodzielnych, samostanowiących i świadomych jednostek. Przynajmniej to sobie powtarzam, gdy syn po raz trzeci odrzuca połączenie, albo po dwóch minutach rozmowy twierdzi, że mu coś szumi i musi kończyć.
Na szczęście jutro wraca i wszystko będzie jak dawniej.
A oto rozrywki, jakie zapewniałam Marii, by nie myślała o nieobecności brata:
wałkowanie
ćwiczenia mimiki

dekoracja
motyw dekoracyjny przeniósł się z Marią do łazienki

Maria też zapewniła nam rozrywkę występując w przedszkolnym przedstawieniu w roli Śnieżynki*



* korzystając z okazji dziękuję całej rodzinie i znajomym z różnych zakątków Polski za zaangażowanie w
   poszukiwaniu stroju dla naszej Śnieżynki


niedziela, 18 grudnia 2011

Piernik z Wrzący b. dobry

Babciu, wiesz że piekę piernik z Twojego przepisu. Dziękuję, że zapisałaś. Nie, nie ten ,,dobry'', ani ten ,,oszczędnościowy''. Ten z Wrzący, napisałaś ,,b.dobry'' Chyba wiele razy go robiłaś, cała strona poplamiona, nawet odsicnęło się dno szklanki. Tak wiem, że musi odstać swoje, dlatego zrobiłam tydzień wcześniej. No domyśliłam się, że mleko przez pomyłkę skresliłaś, bo jak za pierwszym razem zrobiłam bez mleka, ciasto było za gęste.  I cukru mniej dodałam. Ja wiem, że ciasto MUSI być słodkie Babciu, ale miód i tyle cukru za dużo...No linię też trzymam, ale po prostu wolę mniej słodkie. Domyśliłam się, że pulchnik to proszek do pieczenia, tylko zamiast zapachów dodałam przypraw korzennych. No teraz to Babciu wszystko jest. Goździków dodałam, gałki, cynamonu, imbiru. Tylko nie napisałaś ile mam piec, nie wiedziałam, chyba za długo trzymałam w piekarniku. Mam nadzieję, że wyjdzie dobry. Babci pewnie zawsze pyszny wychodził, dużo lepszy niz mój. No jak będę piekła co roku to też mi będzie wychodził i przepiszę przepis do swojego zeszytu. Jak to po co? Żeby Marysia mogła kiedyś upiec ,,Piernik ze Wrzący b. dobry'' od swojej Prababci Zosi. No nie poznałyśmy się Babciu, ale czasem czuję jak na przykład wtedy gdy piekę ten piekrnik i przeglądam Twój zeszyt, że wiele nas łączy.
przepis na piernik pisany przez moją Babcię
piernik w całej okazałości

Składniki:
1 kg maki (użyłam mniej, ok. 700g)
1 szkl. miodu
1 kostka margaryny
1 szkl. śmietany
1 szkl. mleka (tłustego)
1/2 kg cukru - dodałam szklankę
4 jaja
2 łyżki sody
1 opakowanie proszku do pieczenia
karmel z czterech łyżek cukru
przyprawy do piernika, ja dodałam: po łyżce cynamonu, imbiru, goździków, i pół łyżeczki gałki
bakalie i orzechy: ja dodałam migdały i żurawinę suszoną
W garnku z grubym dnem robię karmel. Wyłączam kuchenkę, do karmelu dodaje miód i przyprawy korzenne mieszam trzepaczką, dodaje margarynę i mieszam póki się nie rozpuści. Dolewam mleko i śmietanę. Gdy masa przestygnie wbijam jajka i mieszam. Mąkę mieszam z proszkiem i sodą. Dosypuję mąkę do masy, na koniec dodaję bakalie. Wlewamy ciasto do nasmarowanych tłuszczem (chyba, że się ma silikonowe) brytfanek. Piekłam ok. 75 minut w piekarniku nagrzanym do 180 stopni.

piątek, 16 grudnia 2011

Syn po raz pierwszy wyjechał na kilkudniową wycieczkę bez rodziców. Daleko. Zanim wyjechał kazał liczyć ile kostek ptasiego mleczka zje pod jego nieobecność siostra. Potem się rozliczą. Jak to bywa rodzice bardziej przeżywają ten wyjazd niż dziecko. Dzień pierwszy, godzina 22:30. Telefon od syna:

- Co tam chcieliście? Dzwoniliście do mnie, co mi chcieliście powiedzieć?
- Chcieliśmy zapytać co u Ciebie słychać.
- U mnie dobrze, taka Pani przyszła i spisała szkody i będziemy za nie płacić.
- Co?! Jakie szkody zrobiliście??
- No jeszcze nie zrobiliśmy, dopiero je Pani spisała, a jak je zrobimy to będziemy płacić.
(...)
- A wiesz mamo, mamy tu sklepik ze słodyczami.
- Oooo, to już wiem na co wydasza całe kieszonkowe.
- Mamo, ale to ja mam ten sklepik, sprzedaję słodycze, które mi włożyłaś do walizki.
- Co???
- Nie martw się, nie sprzedaję za więcej niż 10 złotych.
-???

Także jak widzicie radzi sobie. Za szkody najprawdopodobniej zapłaci z tego co zarobił na słodyczach:-)
Gorzej z Marysią. Powłóczy nogami, smętnie krąży po domu z misiem w ręku i wzdycha ciężko. Jak ją spytać co się dzieje odpowiada, że smutno jej bez Jasia.

poniedziałek, 12 grudnia 2011

Dwa metry kwadratowe podłogi tygodniowo

Tyle Maria zamalowuje w przedszkolu. Rysunki są bajecznie kolorowe. Brakuje mi tylko jej własnych autorskich dzieł. Póki co ma fazę na kolorowanie - ,,bo ja pięknie kojojuje mamo'' Wycinanie to też jedno z Jej ulubionych zajęć, zwłaszcza odkąd Mikołaj przyniósł ,,zawodowe'' nożyczki dla przedszkolaczka w kolorze pink. Spróbujcie tylko zostawić kolorowe pismo w zasięgu jej nożyczek, zaraz rozłoży je na części pierwsze. Na jedną kupkę ludzkie postacie, na drugą zwierzęta, na trzecią wszystko pozostałe porządek musi być! Jej zacięcie do porządkowania, które objawiło sie niedawno przypomina mi dzieła tego Pana. Gdyby tak jeszcze nowe zamiłowanie Marysi odbiło się globalnie na porządku w mieszkaniu...
A Jaś szykuje się do pierwszego wyjazdu bez rodziców na ,,białą szkołę''. Ciężki tydzień przed nami.

czwartek, 1 grudnia 2011

Pippi Pończoszanka powróciła!!!!!!

Uwaga duzi i mali Pippi powróciła!!!! Na deski Teatru Dramatycznego w Warszawie. Kto żyw niech staje w kolejce po bilety. Nie omieszkaliśmy wybrać się na spektakl. Było cudownie! Uśmiałam się tak, że brzuch mnie rozbolał. Jasio siedział nieruchomo wpatrzony w scenę, a Maria tak przeżywała losy bohaterów, że na koniec popłakała się razem z mieszkańcami miasteczka żegnającymi Pippi. Wracając do domu nuciliśmy muzyke ze spektaklu. Takie emocje tylko w TEATRZE! Sezon teatrlany w tym roku otwarty z poślizgiem, ale pierwszy spektakl to strzał w dziesiątkę. Zresztą to już nasz drugi raz na Pippi Pończoszance. Ostatnim razem Jasio był w wieku Marysi, a ja byłam jeszcze Marysią nadziana:-)
                                                    zdjęcie ze strony Teatru Dramatycznego
                                           w teatrze każdy może spróbować dźwignąć konia

niedziela, 27 listopada 2011

Lampiony w sam raz na Adwent

Oto jak w prosty sposób zrobić wspaniały lampion. Potrzebne będą:
- kolorowe kartki xero
- pisaki
- olej np. rzepakowy
- pędzlek
- zszywacz
Najpierw dzieci malują piękny obrazek pisakami na calej powierzchni kartki (uwaga ustawiamy kartkę poziomo). Nastepnie samrujemy olejem do wyboru: tło lub sam rysunek. Należy uważać, żeby oleju na pędzelku nie było za dużo i nie rozlewał się na cały rysunek, część ma pozostać sucha. Kartkę zszywamy, tak by powstał walec. Do środka wsadzamy świeczkę. Nie zostawiamy lampionów bez nadzoru!

Prace wykończeniowe
Lampiony, które powstały na ostatnich zajęciach w Klubie Mam na Bemowie

czwartek, 24 listopada 2011

Mamo, a zrób mi fryzurę na Tintina

Jan poleca gorąco film ,,PrzygodyTintina''. Nie miałam przyjemności oglądać, bo Jasio do kina poszedł z Dziadkiem, ale przez kilka kolejnych dni po seansie syn scena po scenie odtworzył mi całą historię.

niedziela, 20 listopada 2011

Ceramicy w rodzinie

Leży przed tobą bezkształtna bryła gliny. Glina jest miękka i wilgotna, łatwo daje się kształtować.  Można w nią wgnieść stres, złość, frustrację, przyjmie wszystko, wchłonie jak gąbka. Dłonie robią coraz łagodniejsze ruchy, gładzisz glinę, staje się gładka pod twoimi palcami. Toczysz kule, wałkujesz placki, formujesz wałki. Możliwości są nieograniczone, można sięgnąć do własnej wyobraźni, lub użyć formy. Potem ćwiczymy cierpliwość czekając aż glina wyschnie i stwardnieje, a potem czekamy aż zostanie wypalona. Teraz ozdabiamy. Musimy domyslać się jaki kolor będzie miał gotowy wyrób, czekamy niecierpliwie na ostatnie wypiekanie. I oto niespodzianka. Teraz pozostaje tylko podziwianie niepowtarzalnych dzieł własnych rąk.
Na zdjęciu: maselniczka mojego autorstwa, oraz Jasiowe dzieła z zajęć z ceramiki w szkole.
Polecam każdemu spróbowanie lepienia, dla mnie to fantastyczna sprawa, zresztą Jasio to też fan gliny:-)


czwartek, 17 listopada 2011

Zabawa bez pudła

Zawsze gdy mam dostać jakąś dużą przesyłkę zastanawiam się w jakie pudło będzie zapakowana i czy pudło to nada się potem do zabawy. Dzieci uwielbiaja pudła. Uważam, że patyk niezasłużenie jest na pierwszym miejscu wśród zabawek wszechczasów. Na pierwszym miejscu zdecydowanie powinno być pudło! Na ostatnim pudle odrysowałam dzieci, a potem one dokończyły dzieła. Kilka tygodni temu na swoich warsztatach plastycznych w Klubie Mam na Bemowie dzieciaki malowały kartonowe miasto! To była dopiero zabawa! A jeśli sami chcielibyście dostac jakieś pudła polecam akcję Dzień Darmowej Dostawy. Jako osoba oszczędna i aspirująca do dobrze zorganizowanej, mam zamiar skorzystać z tej akcji i przygotować się zawczasu do świąt:-)

Jan jeszcze jako jedynak i jego autoportret
                       Współpraca przy budowie pudłowego auta-lakiernik wybiera z palety kolor karoserii

                                        
kartonowe miasto w Klubie Mam na Bemowie

                                                                        ostatnie pudło

poniedziałek, 14 listopada 2011

Dzień Niepodleglości

Bardzo chcieliśmy uczcić ten wyjątkowy dzień. Marzyła nam się parada. Całe szczęście, że kierowani lokalnym patriotyzmem nie przyłączyliśmy się do warszawskich pochodów, by wraz z ,,prawidziwymi Polakami'' czy ,,prawdziwymi anarchistami'' wyrywać krawężniki z ulic. Nasze miasto po patriotycznym święcie wygląda jak po armagedonie.
My pojechaliśmy daleko, aż do Poznania, by przejść w paradzie z okazji imienin Świętego Marcina. Podążaliśmy więc kolorowym korowodem, zjedliśmy obowiązkowego rogala marcińskiego i cieszyliśmy się tym dniem nie wyrywając nawet jednej kostki brukowej. Odwiedziliśmy dawno niewidzianych znajomych i zaliczamy dzień do bardzo udanych, życzyłabym sobie żeby w całej Polsce 11 listopada była taka radosna atmosfera jak w Poznaniu.

sobota, 5 listopada 2011

Nowa misa na owoce

I nadszedł ten dzień. Ale nie tak od razu. Najpierw było po raz setny w tym tygodniu wypowiedziane ,,posprzątaj pokój'', po raz dwunasty w tym tygodniu opróżniona zmywarka z ciągle tych samych naczyń, w ciągle te same miejsca. Po raz kolejny w tym miesiącu uprasowana bluzeczka, odłożona do szufladki, by kolejnego dnia użyta trafiła znowu do kosza na brudy, by po praniu trafić znowu pod gorące żelazko. Potykanie się o buty porzucone w korytarzu, kurz zbierający się całkiem niepotrzebie na meblach, rzeczy rozrzucone gdzie popadnie, które odłożone na miejsce jak bumerangi wracały w miejsca sobie nieprzeznaczone. Modlitwy do wkucia, szesnasta temperówka zgubiona w tym roku szkolnym, wytarte paputki, które należy zamienić na nowe. Podłoga brudząca się złośliwie ciągle w tych samych miejscach, parówki zakupione, by po dwóch dniach ich zabrakło, no i w końcu te wyłamane drzwiczki pralki były jak kamyczek, który poruszył lawinę. Te wyłamane drzwiczki od pralki, otworzyły w matczynej podświadomości zaryglowane dotąd drzwi z napisem Dr. Hyde, z napisem Puszka Pandory, z napisem keep out. No i matka się posypała. Nawrzeszczała na beztroskie dzieci przez łzy wściekłości, pomieszanej z bezsilnością i permanentnym zmęczeniem, powtarzalnością codziennego scienariusza. A potem to podniosła nad głowę dopiero co wyłamane drzwi i wyjąc jak wilk miała ochotę w pralce się schować, zahibernować na jakiś czas, zamykając się od środka wyłamanymi drzwiczkami, bez trosk, bez obowiązków, bez planowania co jutro i zakreślania wydarzeń w kalendarzu, a już najpewniej bez kolejnego prania. Katharsis.
W końcu nic sie nie stało. Mamy nową misę na owoce, a najbliższy tydzień, albo dwa obejdą się bez prania...*



* wszelkie podobieństwo do postaci autentycznych przypadkowe

wtorek, 1 listopada 2011

Jesienny spacer

Robimy pióropusze
Maria
Jasio w liściastej koronie
Maria ogląda przez lupę trawy
prysznic z liści

Więcej zdjęć i wskazówki jak zrobić pióropusz na bajanamowym profilu facbookowym.

sobota, 29 października 2011

Trudne pytania

Okres przygotowania do Pierwszej Komunii Świętej jest prawdziwym wyzwaniem dla rodziców. Syn mój chłonny jak gąbka, po każdej katechezie przychodzi nasączony wiedzą:
,,Mamo a wiesz, że Matka Boska to spełnia życzenia. Jak wróżka!''
,,Jak umrzesz to cię położą na wadze i jak będziesz bardziej dobra-to pójdziesz do nieba, jak bardziej zła-to do piekła, a jak tak średnio to wtedy pójdziesz do tego, no...na przeczyszecznie!''
,,Mamo musimy dziś iść na różaniec, bo po modlitwie będzie losowanie i do wygrania jest Matka Boska przeźroczysta''
,,Żeby Ewa nie zjadła tego jabłuszka, to byśmy wszyscy mieszkali w raju!''
,,A wiesz jak ja sobie wyobrażam Boga, to taki pan, trochę starszy i w ręku ma różdżkę''

Bądż tu rodzicu teraz mądry, roztropny i rozważny. Staram się prostować, tłumaczyć, odpowiadać najlepiej jak umiem na setki pytań młodego poszukiwacza prawy. Wyjaśniam zawiłe i archaiczne słowa w modlitwach, których musi się nauczyć ,,na blachę''. Jest ciężko, nie wiem czy podołam. To prawdziwe wychowawcze wyzwanie!
Ze swojej Pierwszej Komunii zapamiętałam najlepiej  zakonnicę, która obniżyła mi ocenę za jedną nieobecność na mszy świętej, gorączkę dzień przek Komunią i wyrzuty sumienia za zjedzoną przed mszą miętówkę - bo przed przyjęciem komunii nie wolno nam było nic zjeść. No i sukienkę z bufiastymi rękawami. Ale tak naprawdę to była moja druga komunią święta, pierwszą przyjęłam mając 4,5 roku w Kanadzie. W czasie mszy pobiegłam za mamą, stanęłam w kolejce przyjmujących komunię i stało się. Pamiętam to do dziś, opłatek w formie kwadratowego wafelka i księdza w białej szacie nachylającego się moją stronę.

,,Ale wiesz mamo, jest takie jedno, jedyne pytanie na świecie, na które nikt nie zna odpowiedzi, po prostu nie zna. To pytanie to: kto stworzył Boga?''

niedziela, 23 października 2011

Dynie

Sezon dyniowy rozpoczęty.
Pierwsza dyniowa zupa, zrobiona ze trzy lata temu to była totalna porażka. Od tamtego czasu moja przyjaźń z dynią ewoluowała. Moje tegoroczne zupy są już wyśmienite-przynajmniej dla mnie:-)

                                                                     Zupa na dyni

Składniki:
1 kg dyni
2 cebule
2 zabki czosnku
3-4 pomidory suszone
litr bulionu
2 cm. świeżego imbiru (dzięki Sąsiadko za pomysł!)
sól, pieprz, curry, papryka wędzona w proszku
oliwa
pestki z dyni do przybrania
ew. jogurt naturalny
Dynię kroję na kawalki i piekę w piekarniku (temp. 150 stopni) okolo godziny. Gdy się upiecze łatwo ją oddzielić łyżką od skóry.
W czasie gdy dynia się dopieka w garnku na oliwie podsmażam pokrojona cebulę, pomidory, czosnek i imbir. Dodaję przyprawy i chwilę mieszam. Dolewam bulion (może być z kostki). Dodaje dynię i gotuję aż zacznie bulgotać. Miksuje zupę na krem. Pestki z dyni prażę przez moment na suchej patelni. Posypuję zupe pestkami, można dodać łyżkę jogurtu lub śmietany.


                                              Kluseczki dyniowe w towarzystwie Marii 
Składniki:
500 g. dyni
250 g. serka riccotta
1 jajo
3/4 szkl. mąki
sól
Upieczoną i opbraną dynię odsączałam przez noc na sitku. Zmiksowałam ją z serkiem ricotta i jajkiem. Mase wymieszałam z mąka i solą. Kluski wkładałam łyżką do osolonego wrzątku. Gotoałam ok 5 min. Świetne są jako dodatek do mięs, choć Marysia wolała je posypać cukrem cynamonowym.



niedziela, 16 października 2011

Jan poszedł na studia.

Dni biegną nieubłaganie, zamieniając się w miesiące i lata. Niepostrzeżenie nasze dzieci wyrastają i pewnego dnia orientujemy się ze zdziwieniem, że aby sięgnąć synowego policzka musimy wspiąć się na palce. Ech, łapmy chwile, kolekcjonujmy dziecięce uściski i przytulajmy się, póki chcą być przytulane:-)
Refleksje mnie naszły z powodu studiów mojego syna. Tak, Jan poszedł na uniwersytet i to nie byle jaki, bo jest to Uniwersytet Dzieci. Nie powiem początki były trudne. Jan oburzył się, że w weekend serwujemy mu dodatkowe zajęcia i zamast odpoczynku od szkoły będzie musiał się uczyć. Trzymałam kciuki, żeby pierwsze wykłady mu sie spodobały. Wrócił podekscytowany z indeksem w ręku, pełen świeżo zdobytej wiedzy, którą natychmiast się z nami podzielił. Czeka już na następne zajęcia. Wieczorem naszła go odkrywcza myśl. ,,Mamo, to dobrze że teraz sobie postudiuję, bo potem już nie będę musiał i będę mial dużo wolnego czasu'' rzekł z zadowoleniem. No tak.
Uniwersytetów dla dzieci jest coraz więcej. Jednak dostać się do nich jest trudno. Trzeba pilnować terminów i być wytrwałym, ale naprawdę warto. Zwróćmy uwagę jaką dlugość mają wykłady, czy nie są zbyt dlugie i jaka jest liczba uczestników. Z doświadczenia wiem, że 6-7 letniemu dziecku trudno skupić się dlużej niż 45, maksymalnie 60 minut, a grupa powinna być niewielka, typowe wykłady w dużych salach nie sprzyjają  dłuższemu utrzymaniu zainteresowania maluchów.

niedziela, 9 października 2011

Jak Jasio postanowil zapuścić wąsy niczym Piłsudski.

Tym razem napiszę Wam o akcji, która się właśnie skończyła. Pod koniec sierpnia dowiedzieliśmy się, że przez całe wakacje trwała akcja ,,Raz, Dwa, Trzy Warszawiakiem jesteś Ty''. Oczywiście postanowiliśmy wziąć w niej udział. W siedem dni odwiedziliśmy siedem stołecznych muzeów, w każdym z nich rozwiązywaliśmy zadania.  
Pierwsze nasze odkrycie to Muzeum Woli, oddające klimat przedwojennej Warszawy, z wieloma ciekawymi eksponatami, próba odtworzenia historii tej ciekawej dzielnicy. To moje kolejne ulubione muzeum w Warszawie. Polecam wszystkim!
w tle Muzeum Woli

Muzeum Wojska Polskiego jak zawsze wciągnęło chłopaków, we mnie wzmocniło jedynie pacyfizm. Mam nadzieję, że gdy następnym razem wybierzemy się do tego muzeum siedzibę będzie miało już w Cytadeli.

Muzeum Niepodległości było ciekawostką. Tyle razy przejeżdzałam tuż obok niego tramwajem i nawet nie zdawałam sobie sprawy z jego istnienia. Z pewnością wrócimy tam jeszcze, gdy Jasio zacznie uczyć się historii w szkole. Od czasu wizyty w tym muzeum mój syn postanowił zapuścić wąsy niczym Marszałek Piłsudski. Dotychczas miał w planach białą brodę a'la mistrz kung-fu.

Dom Spotkań z Historią odwiedzaliśmy już wcześniej, tym razem obejrzeliśmy wspaniałą wystawę o odbudowywanej po wojnie Warszawie. Jasia bardzo zaciekawiły zdjęcia przedstwiające jak Warszawa wyglądała tuż po wojnie. Wspaniała lekcja historii dla nas wszystkich. Polecam DSH, jako miejsce ciekawych warsztatów edukacyjnych dla dzieci, Jasio brał w nich udział już kilkukrotnie.

Muzeum Historii Polski na razie czeka na siedzibę z prawdziwego zdarzenia. Tymczasem dysponuje kilkoma salkami i ciekawą oferta edukacyjna, z którą jeździ po szkołach. Mam nadzieję, że jedną z lekcji uda się przeprowadzić w naszej klasie. Jasio oglądał makietę okrągłego stołu i zaskoczył mnie pytaniem: ,,Mamo, a dlaczego tam siedziały tylko dwie kobiety?'' Podobało mi się to jego szczere zdziwienie, że jak to tak...tylko dwie kobiety? Moja szkoła:-)

Za każdym razem gdy przekraczam próg Muzeum Powstania Warszawskiego  ściska mnie w gardle, ten kawałek tragicznej historii Warszawy robi na mnie ogromne wrażenie. Dosyć często odwiedzamy to muzeum, choć Jasio jest jeszcze za mały by wszystko zrozumieć. Gdy będzie starszy będzie mógł wyrobić sobie swoje własne zdanie na temat Powstania Warszawskiego. Muzeum bardzo prężnie działa na polu edukacyjnym, bardzo wiele ciekawych projektów nie tylko dla dzieci prowadzi Instytu Stefana Stażyńskiego.


kanały w Muzeum Powstania Warszawskiego
W Zamku Królewskim dzieci były z Pradziadkami. Jaś po wsyatwie w DSH miał potrzebę wypytać Pradziadka o wojenne przeżycia. Pradziadek miał tyle lat, co Jasio gdy zaczęła się wojna. Mam nadzieję, że zapamięta te wspomnienia na zawsze. Pradziadek opowiadał też o odbudowie Warszawy i o tym jak z krzesłem wygrzebanym z ruin Zamku Królewskiego przeprawiał sie przez zamarzniętą Wisłę. To dopiero historia! A wracając do Zamku Królewskiego Jaś poleca lekcje muzealne, na które jeżdzi tam z całą klasą.

W trakcie zabawy okazało się, że akcja była przygotowana dla starszych dzieci, jednak to raczej maluchy wraz z rodzicami szturmowaly muzea. Z wieloma zagadkami Jaś miał niemały problem, ale dzięki temu  całą rodziną rozwiązywaliśmy zadania i poszerzyliśmy swoją wiedzę historyczną. 4 września ukończyliśmy akcję i złożyliśmy zestaw wypełnionych formularzy w ostatnim muzeum. Nie tylko spędziliśmy czas pożytecznie i rodzinnie, ale także udało nam się wygrać nagrody. Gala odbyła się w ostatnią sobotę w Muzeum Powstania Warszawskiego, tuż po jego zamknięciu i była poprzedzona grą. Dzięki pracownikom muzeum przebranym w powstańcze mundury i dającym nam do wykonania przeróżne zadania przez chwilę przenieśliśmy się do okupowanej stolicy. Wzieliśmy sobie do serca prośbę organizatorów i przebraliśmy się w stroje ,,z epoki''. 
Jaś i Marysia dostali za udział w akcji torbę pełną gier planoszowych i solennie obiecali, że w przyszlym roku także wezmą udziałw akcji ,,Raz, dwa, trzy Warszawiakiem jesteś Ty!'', bo to naprawdę wspaniała zabawa połączona z poszerzaniem swojej wiedzy i budowaniem własnej tożsamości.



wtorek, 27 września 2011

,,Cztery maLe krasnoludki''

Dzisiaj polecę Wam płytę, która u nas święciła triumfy popularności podczas wakacji. Zaczęło się od Radia Bajka, które odkryliśmy jeszcze przed wakacjami. Pewnego popołudnia usłyszeliśmy tam piosenkę o zegarze. Jasio zachwycił się. Niestety osoba prowadząca audycję nie podała tytułu utworu. Dałabym sobie rękę uciąć, że śpiewał ją Mieczysław Fogg. Obiecałam Jasiowi piosenkę odnaleźć. Jak zwykle niezawodny wuj Google po dobrych kilkunastu stronach doprowadził mnie do celu. Płytę ,,Dawne piosenki, bajki i baśnie dla dzieci w wykonaniu artystów XX wieku'' zamówiłam natychmiast. Paczkę rozpakowaliśmy w pośpiechu i od razu włączyliśmy płytę. Od pierwszego, a właściwie od drugiego, czwartego i ósmego utworu się w niej zakochaliśmy. Dzieci słuchały jej na okrągło, dzięki czemu dowiedziałam się, że dojazd z domu do żłobka Marysi trwa dokładnie tyle ile pięciokrotne wysłuchanie ,,Piosenki o zegarze'' w wykonaniu Mieczysława Fogga oraz siedmiokrotne wysłuchanie ,,Czterech małych krasnoludków'' w wykonaniu Chóru Eryana. Jakby tego było mało Jaś zażądał spisania tekstu ulubionych utworów, co też uczyniłam. Szybko nauczyliśmy się słów na pamięć, a Maria trzymając tekst do góry nogami i śpiewając po raz setny słyszaną piosenkę trzeźwo zauważyła, że ona chyba potrafi czytać! No bo przecież śpiewa to, co napisane jest na kartce:-)
Polecam Wam tą płytę, bo jest naprawdę wspaniała. Jest to jedyna chyba płyta z muzyką dla dzieci, której dałam radę słuchać codzienie przez miesiąc. Wspaniała muzyka, nieco archaiczne, lecz pisane piękną polszczyzną teksty i ten głos Mieczysława Fogga. Ech, takich piosenek dla dzieci po prostu już się nie pisze.
Jasio poznał dzięki nim wiele nowych słów i znowu przez jakiś czas zaczął mówić z tylnojęzykowym Ł niczym dawni kresowi artyści.
Chętnie wkleiłabym tu choć jeden utwór, ale ponieważ to nielegalne odsyłam do  strony jaką udało mi się znaleźć, na której można posłuchać chociaż fragmentów. Rekomendujemy zwłaszcza utwory numer: 2, 4 i 8.


wtorek, 13 września 2011

Grzybomania

Jan przeżywa różnorodne fascynacje. Grzybomania zaczęła się dwa lata temu, po wyprawach na grzyby z dziadkami i po tym jak dostał prawdziwy kozik. Pasja odnawia się rokrocznie na jesieni i bierze się chyba z atmosfery poszukiwania panującej w na grzybobraniu, z możliwości popisywania się wiedzą na temat gatunków grzybów ,,Mamo nie mów kurka, mów pieprznik jadalny!'', oraz gadżetami takimi jak wyżej wspomniany kozik, czy atlas grzybów. Sama zresztą wychowywałam się w lesie (no prawie) i pamiętam swoje wyprawy do lasu. Mój pierwszy świadomie zebrany grzyb to był piękny koźlarz czerwony. Zawsze chodziłam po lesie i nawoływałam grzyby przymilnym głosem niczym płochliwe zwierzątka, wierzyłam, że dzięki tej personifikacji grzybów łatwiej będzie je zagonic do koszyka. Nie ma nic piękniejszego niż słońce przedzierające się przez korony drzew, miękki mech i zapach grzybów oraz satysfakcja ze znalezienia pięknego prawdziwka!  
Jesień się rozpoczyna, grzybów podobno jeszcze nie ma, ale przygotowania Jasia trwają. Kozik odkurzony, kosz gotowy, w odsłuchu piosenka ,,Grzybki i strach'' w wykonaniu Mieczysława Fogga (już wkrótce napiszę o płycie, z której pochodzi utwór), a w ostatnią niedzielę wybraliśmy się do sanepidu  na wystawę grzybów. Przemiła Pani oprowadziła nas po wystawie i pokazała jak odróżniać grzyby jadalne od trujących. Można się zniechęcić do zbierania po mrożących krew w żyłach opowieściach ze sromotnikiem w tle, dlatego tak ważne jest by zbierać tylko ,,pewne'' grzyby, w razie wątpliwości lepiej grzyb zostawić w lesie. To samo dotyczy kupowania grzybów, na każdy gatunek powinniśmy żądać od sprzedawcy atestu.
Jasio już nie może doczekać się pierwszej w tym roku wyprawy do lasu na grzyby i mam tylko nadzieję, że jego dziecięca fascynacja nie przekształci się w przyszłości w fascynację gatunkami grzybków o specyficznych właściwościach. Ech! Bo jak to mówią małe dziecko mały problem, duże dziecko...
kozik w użyciu
klasyfikacja porównawcza
krótka prelekcja z prezentacją

Oto co przykuło Jaisa uwagę w Muzeum Mazowieckim w Płocku, hmmm....
Pouczająca wystawa w sanepidzie na Żelaznej 79 (wystawa potrwa do 17 września)

niedziela, 11 września 2011

Płock na koniec lata.

Korzystając z ostatnich w tym roku tchnień lata oraz z tego, że chcąc nie chcąc, wstaliśmy wczesnym rankiem* odwiedziliśmy w sobotę Płock. Pretekstem był Paszport Województwa Mazowieckiego, który dostaliśmy tydzień temu w jednym z warszawskich muzeów. W paszporcie opisanych jest kilkadziesiąt atrakcji turystycznych Mazowsza. Zabawa polegająca na zbieraniu pieczątek w wymienionych w paszporcie miejscach trwa tylko do końca października. Pewnie nie uda nam się zdobyć wymaganej liczby pieczątek, ale zawsze możemy sięgnąć do niego po inspirację na krótki weekendowy wypadu. O większości miejsc po prostu nie słyszeliśmy, a z pewnością warte są zwiedzenia.
Wracając do Płocka...Miasto jest urocze i pięknie położone. Wizytę zaczęliśmy od Muzeum Mazowieckiego z olbrzymią i bardzo interesująca kolekcją sztuki secesyjnej. Dzieci najbardziej zainteresowało odtworzone wnętrze mieszkania mieszczańskiego z przelomu XIX i XX, był tam nawet pokój dziecięcy z oryginalnymi zabawkami z epoki. W drugiej części muzeum znajduje się ekspozycja o historii Płocka. Muzeum jest nowe, ekspozycja nowoczesna i ciekawa, brakowało mi jednak ,,ścieżki dla dzieci'', denerwowały informacje typu ,,prosimy nie dotykać eksponatów'' i rekacje obsługi ciekawskie dzieci...myślałam, że muzea odchodzą od stylu ,,kapciowego'' na rzecz bardziej interaktywnego, ale jak widać trzeba dać im trochę więcej czasu. W każdym razie polecam muzeum zwłaszcza starszakom.
Jasiowi zaparło dech w piersiach na widok makiety Płocka zajmującej pół piętra.
Marii zdecydowanie bardziej podobała sie secesja, w dziale historii ułaskawił ją dopiero teatrzyk cieni i kino. Co prawda repertuar nie w jej guście, ale za to jak fajnie rozkładały sie krzesełka!  
Po zjedzeniu pysznego obiadu w jednej z licznych płockich restauracji (co nas zdziwiło bo jeżdząc po Polsce wiemy, że w mniejszych miastach trudno o restaurację serwującą coś innego niż pizza lub kebab) udaliśmy się na spacer wzdłuż Wisły w stronę płockiego zoo.
ciężkie życie płockiego Papy Smerfa

nad Wisłą
Zoo jest niewielkie, ale klimatyczne. Zwiedzających było mało, zwierzęta wygrzewały sie na słońcu, a nasze dzieci świetnie się bawiły aż do samego zamknięcia.



Polecamy wszystkim Płock! Nam już nie kojarzy się z rafinerią, bo przekonaliśmy się, że to piękne i ciekawe miasto!



* Jaś na własną prośbę został nauczony obsługi ekspresu, zaprezentował nam swoje nowo zdobyte umiejętności w sobotę o 6:40 podając nam kawe do łóżka.